De telefoon gaat en ik neem op: “Stoppen… de politie- en gemeentecontrole komt er net aan.” Nog meer adrenaline schiet door mijn lichaam. Ik denk… ’shit, heeft die taxichauffeur die ons op het dak heeft zien staan ons toch verlinkt’. Aan de andere kant schieten de beelden van U2, de aanstichters van de legendarische dakscène, door mijn hoofd waar de politie de band van het dak haalt. Dat zou toch mooi zijn geweest. De telefoon gaat weer: “Loos alarm, doe maar wat je wil uitvoeren.”
Hieronder kan je het verhaal achter de dakscène-stunt tijdens de Polderse Kermis, nu vijf jaar geleden, lezen. Bekijk vooral eerst even deze video van U2 want dan weet je hoe het zo is gekomen.
Video: Where the Streets have no name – U2
Het verhaal start ergens in de maanden in aanloop naar de kermis van 2009. De gemeente had het in zijn hoofd gehaald om dat jaar geen muziek toe te laten in de overkapping bij De Boemerang. Collega-dj Ronald en ik snapten er niks van want geen muziek en entertainment bieden aan je feestvierders werkt natuurlijk niet. Maar maak dat de mensen die op dat moment op het gemeentehuis de regeltjes maakten maar duidelijk. En dat deden we: met een online petitie, een klein tourtje om aandacht te kweken met onder meer een hilarische silent disco en vooral veel praten. Nu vind ik lullen door een microfoon niet zo erg. Maar voor een complete raad van burgemeester en wethouders de petitie overhandigen en je woordje doen is toch niet mijn ding. We hebben ons best gedaan maar de geluidsvergunning kwam er niet.
Voor Ronald en mij niet eens zo heel erg want wij draaiden gewoon binnen tijdens de pauzes van de band. Maar inderdaad, in de overkapping gingen mensen zelf voor een soort van vertier zorgen en was het sfeertje niet echt leuk te noemen. En dan ook nog eens al die vragen van mensen die ook wel pissig waren. We waren er eigenlijk een beetje zat van en zeiden gekscherend tegen hen dat de achterwand bij Jukebox eruit gehaald ging worden zodat er een middenpodium zou ontstaan met zicht op de overkapping en in de zaal. Toen dat op zondag nog niet was gebeurd, wilden sommigen dat serieus zelf uitvoeren, haha. We moesten ingrijpen en zeiden dat er maandag wel een oplossing zou komen, maar wat?!
Even later stond ik met Ronald op het achterplein een biertje te drinken en te kijken hoe verveelt het publiek al was. Op dat moment keek ik omhoog en begon te lachen. Ik zei tegen Ronald: “Ken jij die live videoclip van ‘Where the streets have no Name’ van U2?’ Het kwartje viel niet meteen bij hem dus ik zei: “We gaan morgen het dak op; ik zie het al helemaal voor me. Maar niemand mag het weten. Morgenochtend vroeg gaan we alles naar boven sjouwen. ”Ronald lacht ook, maar volgens mij dacht ie: ‘die spoort niet en heeft al veels te veel op’. Dit is trouwens op de kermiszondag heel goed mogelijk. Vanaf 14:00 uur draai ik altijd bij de kermiswedstrijden van BKC (sv Kleine Sluis) en toenmalig voorzitter Dick Schenk hield me goed bij met de nodige drankjes. Als ik om een frisje vroeg lachte hij me gewoon uit, maar dat is een ander verhaal.
De laatste jaren was ik door mijn diverse werkzaamheden ook bevriend geraakt met Thomas en Mark die onder meer de Polderse Kermis-site beheren en van veel op de hoogte waren en graag wilden helpen. Op de mededeling dat we op maandagochtend allemaal aanwezig moesten zijn om de troep naar boven te sjouwen werd wat afwijzend gereageerd maar om 9.00 uur stonden we met ons houten kop, trillende handjes en een dikke kater onderaan de trap. Nog niet wetende dat we op kastjes en bedden moesten klimmen om door een dakluik van 1,5 bij 1,5 te klimmen om zo op het dak te komen met de spullen. Maar na tig liters vocht te hebben verloren en een levende vibrator te zijn, stond alles binnen een uur op het dak. We hadden wel een biertje verdiend 🙂 en het verloren vocht hebben we uiteraard die dag ruimschoots weer aangevuld. De dag ging zijn gangetje, alhoewel ik me – toen het regende – ineens bedacht dat er wel wat apparatuur op het dak lag. Dus snel naar ’t dak en spul afdekken en gevoelige apparatuur weer naar binnen… pfffff. Waar waren we aan begonnen!
Naarmate de avond vorderde, hebben we wel hier en daar tegen mensen gezegd dat ze tijdens de naderende schemer, hoe laat dat ook mag zijn, in de buurt moesten zijn. De spanning begon bij ons flink te komen want wie weet wordt het wel niks; kon zomaar natuurlijk. Ineens kregen we het op ons heupen en ik denk rond 20.00 uur uur zijn we naar ’t dak gegaan om alles klaar te zetten. Een taxichauffeur spotte ons wel en ik hoopte dat hij mijn vinger voor mijn mond heeft gezien. Ronald zou nog wat nummers draaien en de band zou net pauze hebben. Rond 20.30 à 21.00 uur was het zover. We zaten heerlijk rustig in een kringetje een biertje te drinken tot we konden beginnen. Naja rustig, we waren door de adrenaline voor ons gevoel ineens compleet nuchter. Het seintje van Ronald kwam dat het nummer nog een paar minuten duurde dus wij in de startblokken tot… De telefoon gaat en ik neem op: “Stoppen… de politie- en gemeentecontrole komt er net aan.” Nog meer adrenaline schiet door mijn lichaam. Ik denk… ‘shit, heeft die taxichauffeur, die ons op het dak heeft zien
staan,ons toch verlinkt’. Aan de andere kant schieten de beelden van U2, de aanstichters van de legendarische dakscène, door mijn hoofd waar de politie de band van het dak haalt. Dat zou toch mooi zijn geweest. De telefoon gaat weer: “Loos alarm, doe maar wat je wil gaan doen.”
Ik start een loopje in van ‘Melrose – O’ en zet geluid op 10. We beginnen de boxen naar voren te schuiven en mensen zien en horen ons en beginnen naar ’t dak te wijzen en juichen. Het gevolg kan je hieronder zien en beleven in diverse filmpjes van onszelf en door mensen beneden in het publiek gemaakt. Bekijk de beelden en geniet en lees vervolgens daaronder een prachtige anekdote van m’n zus die we later te horen kregen. Het blijft voor ons steeds weer een kippenvelmomentje en we hebben vaak te horen gekregen: ‘je had erbij moeten zijn’. Nu waren jullie er ook achter de schermen even bij 🙂
Anekdote van mijn zus die vertelde: “Ik ging die beruchte maandagavond naar de wc in de zaal. Het was druk en ik moest lang wachten. Op het moment dat ik terug de zaal inkwam dacht ik dat iedereen me in de maling had genomen. Ik kwam in een zo goed als lege zaal; zelfs de band en barmensen waren nergens te bekennen. Het gevoel dat je in Bananesplit zit komt echt bij je op. Toen ik mensen buiten hoorde, ben ik gaan kijken en eerst niet wetende wat er was. Toen ik aan mijn vriendin vroeg wat er precies gaande was, wees ze naar het dak… ‘Je broertje is weer eens bezig…’ Ik wist genoeg. Prachtig!”
Hier de bekende compilatie met Mark die flink mee zingt!
Hysterie als we ons shirt uittrekken, dit gebeurt nog vaak met optredens tegenwoordig
